Արցախի Մարտունի քաղաքից Հայաստան եկած ԼՈՒՍԻՆԵ ԳԱՍՊԱՐՅԱՆԻ խոհերը, մտատանջումները, տառապանքը երիտասարդ արվեստագետի մեծ սև աչքերի մեջ են դրոշմված:

Ստի ու կեղծիքի, ատելության ու քծնանքի վրա ո՛չ երկիր կկառուցես, ո՛չ էլ իշխանություն կպահես։

Քանի օր է զանգում, մոտենում եմ Արաբկիր թաղամասի բոլոր պետական մանկապարտեզներ (մասնավորի գները պարզելուց հետո, դրանք որպես տարբերակ չդիտարկեցի) կրտսեր խմբում զույգ բալիկներիս տեղավորելու հարցով, պատասխանը հետևյալն է.

Վերջում պարզվելու է, որ մեր երկրում միակ ապօրինի գույքը հայրենիքն էր։ Արցախը հանձնելուց հետո Նիկոլը կարողանում է հանգիստ հարցազրույցներ տալ, ասել՝ մտքին ինչ փչում է, ամեն անհեթեթություն։

Մի դառը ճշմարտությունն էլ ասեմ, դառը, բայց օգտակար. Արցախը հնարավոր չէ հետ բերել առնվազն գալիք 30-40 տարվա ընթացքում: Մի՛ հավատացեք նրանց, ովքեր հակառակը կպնդեն, բայց 30-40 տարի անց էլ Արցախը հնարավոր կլինի վերադարձնել միայն այն դեպքում, եթե այսօր Հայաստանի Հանրապետության տարածք տեղափոխված Արցախի մեր հայրենակիցներին լավ վերաբերվենք: Իրենք փորձեն չարտագաղթել, մենք էլ փորձենք օգնել իրենց չարտագաղթել: Մենք էլ չգաղթենք:

Դավաճանական ռեժիմի կարկառուն ներկայացուցիչներից մեկը՝ Ալեն Սիմոնյանը, կոչ է անում չփնտրել կատարվածի մեղավորներին՝ ասելով, որ «բոլորն են մեղավոր».

Իրականությունն այն է, որ մեր ժողովրդի մի մեծ հատվածի մեջ կան թուրք-պարսկական գեներ, որոնք չեն լռում։ Եթե համաձայն չեք, ուրեմն «Հայոց պատմություն» վատ եք սովորել։ Ես ռասիստ չեմ, բայց ուշադիր նայեք ձեր շուրջը։

Ռուբեն Վարդանյանի ձերբակալումը, անկախ այն բանից համակրում եք նրան, չեք համակրում, մեկ անգամ ևս հաստատեց մեր հասարակության փչացության փաստը։

Այս վերքը սպիացող չէ, այն դեռ երկար կարնահոսի, բայց զգոն ու ձիգ մնալուն այլընտրանք չկա: Արցախի քաղաքական կորստից հետո հիմա անհրաժեշտ է անհատական կերպով երկու կարևորագույն սկզբունք որդեգրել և անշեղորեն զբաղվել դրանցով...

Նիկոլ Փաշինյանին, իր դաստին ընտրողներ, երբ Արցախի, մեր երկրի վերաբերյալ հերթական բոթը, գույժը, զոհերի, կորուստների մասին լուրն եք լսում...